Dwie interpretacje indywidualne wydane w kwietniu 2020 r. pokazują, że nie cichną wątpliwości co do opodatkowania aktywności związanych z produkcją gier komputerowych podatkiem od gier hazardowych.
Wątpliwości dotyczące opodatkowania gier komputerowych
Dotychczasowo kwestią budząca najwięcej emocji była ewentualność uznania za hazard tzw. lootboxów i związanych z nimi mikropłatności. Ministerstwo Finansów zajęło stanowisko odnośnie tej kwestii już w 2019 r. uznając, że gry komputerowe wykorzystujące to rozwiązanie w swej formule nie wypełniają przesłanek żadnej z gier hazardowych, a sam element losowości w danym przedsięwzięciu nie przesądza o hazardowym charakterze danej gry.
Nie jest to jedyna czynność, która potencjalnie może oznaczać dodatkowy podatek W ostatnich interpretacjach indywidualnych z 23 kwietnia 2020 r. [1]. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wypowiedział się w zakresie uznania produkcji i sprzedaży materiałów audiowizualnych symulujących gry, na które są zawierane zakłady wzajemne na rzecz podmiotów organizujących je online lub przyjmujących zakłady.
W przywołanych stanowiskach hazardowy charakter samej gry nie ulegał wątpliwości (w odróżnieniu od przypadku lootboxów). Zabezpieczenia w postaci interpretacji indywidualnej szukał twórca materiałów audiowizualnych, umożliwiających symulację gry hazardowej w czasie rzeczywistym, który powziął wątpliwość, czy z racji rodzaju produkowanych materiałów i sposobu ich wykorzystania, także i on nie zostanie uznany za podatnika podatku od gier hazardowych.
Decydujące stawki
Gra jest bowiem warta świeczki – uznanie danej aktywności za grę hazardową w rozumieniu art. 2 ust 1 ustawy o grach hazardowych (Dz.U.2019.847 t.j. z dnia 2019.05.08) oznacza konieczność zapłaty podatku, którego stawka dla zakładów wzajemnych wynosi 12% całkowitej sumy składek wpłaconych na dany zakład.
Podatek ten
dotyczy jedynie zamkniętego katalogu aktywności wymienionych w art. 2 ust 1 ww.
ustawy. Właściwie więc w obu przywołanych interpretacjach, Dyrektor KIS rozstrzygnął
wątpliwości podatnika potwierdzając, że produkcja materiałów audiowizualnych
nie jest jedną z czynności wskazanych w ustawie, a wnioskodawca nie jest
zobowiązany do zapłaty podatku. Wydana na wniosek podatnika interpretacja może rozstrzygnąć
przy tym także ewentualne wątpliwości organów podatkowych.
[1] sygn. 0111-KDIB3-3.4012.191.2020.2.PK oraz 0111-KDIB3-3.4013.17.2020.4.PK
