Popularne w świecie gamingu mikrotransakcje, czyli transakcje w ramach których gracze mogą kupować wirtualne produkty z wykorzystaniem mikropłatności (płatności bezgotówkowych na niewielkie kwoty), mogą być traktowane jak „tradycyjna” sprzedaż, a w związku z tym podlegać pod ustawę wdrażającą dyrektywę Omnibus do polskiego porządku prawnego. Dla wydawców gier oznacza to konieczność weryfikacji dotychczasowych działań. W jakim zakresie? Wyjaśniamy w artykule.
Płatne dodatki w grach wideo
W ramach niektórych gier wideo, gracze mają możliwość zakupu dodatkowych wirtualnych produktów. Dotyczy to w szczególności gier w modelu free-to-play, które zwykle są bezpłatne, a przy tym umożliwiają w ramach e-sklepu – nabycie wirtualnych produktów, które gracz może wykorzystać w ramach konkretnej gry. Zakres takich produktów jest bardzo szeroki – może to być wirtualna waluta, za którą gracz kupi wirtualne towary w odpowiednim momencie rozgrywki lub konkretne wirtualne dobra będące wyposażeniem postaci w grze (np. nowe rodzaje pojazdów, broni lub elementy garderoby).
Oferowanie takich wirtualnych produktów w grach wideo wiąże się z koniecznością informowania o ich cenie, więc wydawcy muszą mieć z tyłu głowy przepisy ustawy z 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług. Tym bardziej, że w najbliższym czasie mają one ulec zmianie, między innymi w zakresie wskazywania informacji o obniżce. Wynika to z nadchodzącej implementacji tzw. dyrektywy Omnibus do polskiego porządku prawnego[1]. Chociaż o dyrektywie Omnibus mówi się zazwyczaj w kontekście branży e-commerce i reklamowej, to może ona nieco namieszać również w gamingu.
Wirtualne produkty jako towar lub usługa
Ustawa, zakładając konieczność informowania o cenach towarów i usług, wprowadza ich konkretne definicje. Zgodnie z jej brzmieniem, towar to rzecz, ale również zbywalne prawa majątkowe. Natomiast usługa to czynność świadczona odpłatnie, wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej[2].
W katalogu takich czynności znalazły się m. in. usługi w zakresie informacji i komunikacji, w tym w szczególności gier komputerowych pobieranych z internetu, gier on-line, usług licencyjnych związanych z nabywaniem praw do korzystania z gier komputerowych czy usług przetwarzania danych.
Biorąc to pod uwagę, wirtualne produkty również mogą podlegać pod powyższe przepisy i – w zależności od ich charakteru – można je uznać za towar w powyższym rozumieniu (tj. prawo majątkowe zbywalne – takie jak prawo na dobrach niematerialnych) lub usługę.
Dyrektywa Omnibus i konieczność informowania o cenach oraz obniżkach
W przypadku, gdy wirtualny produkt w grze wideo będzie podlegał pod nowe przepisy jako towar lub usługa, konieczne będzie dostosowanie informacji o jego cenie do nowych obowiązków prawnych.
Przedsiębiorcy stosujący obniżkę ceny wirtualnego produktu, obok nowej, będą musieli również przedstawić najniższą cenę jaka obowiązywała w okresie 30 dni przed wprowadzeniem obniżki.
Dodatkowo, jeśli wirtualny produkt oferowany jest w okresie krótszym niż 30 dni, to obok informacji o obniżonej cenie, należy pokazać również informację o jego najniższej cenie, która obowiązywała od rozpoczęcia sprzedaży produktu do dnia wprowadzenia obniżki.
Zgodnie z założeniami wspomnianych przepisów obowiązki dotyczą wszystkich odbiorców takich obniżek – nie tylko konsumentów. Ponadto nowe przepisy odnoszą się także do przypadków reklamowania wirtualnego produktu.
Niedostosowanie się do nowych wymogów prawnych może skutkować nałożeniem przez wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej kary pieniężnej – nawet w wysokości do 20 000 złotych. Natomiast w przypadku naruszenia tych obowiązków trzykrotnie w okresie 12 miesięcy, licząc od dnia, w którym stwierdzono naruszenie tych obowiązków po raz pierwszy, kara może wynieść nawet do 40 000 złotych.
Informowanie o cenach w świecie gier wideo
Choć ustawa implementująca dyrektywę Omnibus do polskiego porządku prawnego nie została jeszcze uchwalona, to wprowadzone przez nią zmiany będą mieć realny wpływ na informowanie o cenach towarów lub usług, również tych wirtualnych. Będzie to dotyczyło także gier wideo (w szczególności gier typu free-to-play).
Wirtualne produkty mogą podlegać pod te przepisy prawne, a ich charakter decyduje o tym, czy można je uznać za towar lub usługę w rozumieniu nowych przepisów ustawy o informowaniu o cenach towarów i usług.
Zakwalifikowanie wirtualnych produktów jako towaru lub usług w jej rozumieniu oznacza konieczność odpowiedniego poinformowania o obniżkach cen takich produktów oferowanych w e-sklepach w grach czy w ramach innych form tzw. „zakupów w aplikacji”. Ceną odniesienia dla obniżki powinna być najniższa cena w okresie 30 dni przed jej wprowadzeniem. Projektowana zmiana w zasadach prezentowania obniżek cen ma ochronić klientów przed pozornymi obniżkami bądź złudnym poczuciem znacznego obniżenia ceny. 30-dniowy okres na ustalenie „wcześniejszej” ceny odniesienia dla obniżki ma zagwarantować, że jest ona prawdziwa, a nie stanowi jedynie narzędzia marketingowego
Wprowadzenie
omawianych zmian do interfejsu, by były one jednocześnie czytelne, nie
zaburzały rozgrywki i były zgodne z wymaganiami prawnymi – może stanowić
wyzwanie dla wydawców gier wideo (a nie tylko dla takich branż jak e-commerce
czy reklamowa). W praktyce ich wprowadzenie może być trudne, a jego brak – skutkować
nałożeniem kar pieniężnych przez właściwe organy.
[1] Projekt ustawy wdrażającej dyrektywę Omnibus, zob. https://www.sejm.gov.pl/sejm9.nsf/agent.xsp?symbol=RPL&Id=RM-0610-76-22 [dostęp: 30.08.2022]
[2] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676 z późn. zm.).
